Πίτα του βοσκού

2,8K

Η πίτα του βοσκού είναι ένα γευστικό και πλούσιο σε γεύση πιάτο. Μίγμα κιμά που καλύπτεται από βελούδινο πουρέ και ψήνεται στο φούρνο. Ιδανικό για μικρά αλλά και μεγάλα στριμαδάκια!

Είναι Σάββατο μεσημέρι και έχω μόλις βγάλει την πίτα του βοσκού από το φούρνο. Μέχρι να κρυώσει, ετοιμάζω μια πλούσια πράσινη σαλάτα και στρώνω το τραπέζι του μπαλκονιού.

Τι ωραία που ήρθε επιτέλους η εποχή που μπορούμε να τρώμε στο μπαλκόνι, περιτριγυρισμένοι από τις ολάνθιστες γλαστρούλες μας, ακούγοντας τα καναρίνια μας να κελαηδάνε. Αυτή η υποψία πρασίνου σε συνδυασμό με το χαρούμενο τραγούδι των πουλιών, δημιουργεί μια ψευδαίσθηση εξοχής και ένα συναίσθημα ιδιαίτερα ευεργετικό και αναζωογονητικό.

(Ανοίγω μια παρένθεση για να πω ότι το κουνελάκι μας έχει προ πολλού χάσει το υποκοριστικό -άκι και έχει αποκτήσει για τα καλά την κατάληξη -άρα. Αυτό με τη σειρά του φέρνει στο μυαλό μου την επική σκηνή από τους Ιππότες της Ελεεινής Τραπέζης, αλλά και το Αγάπη μου συρρίκνωσα τα παιδιά.
Οκ αστειεύομαι, αλλά εάν κάποια ημέρα σας πω ότι το κουνέλι μας (που ακόμα δεν έχουμε καταλάβει αν είναι αγόρι ή κορίτσι και έτσι προς το παρόν ακολουθούμε το παράδειγμα της Ιφιγένειας και το φωνάζουμε “Κουνελάκι”) έφαγε τα κάγκελα από το κλουβί του και ποιος ξέρει τι άλλο ακόμα, μη σας κάνει εντύπωση!)

Η πίτα του βοσκού παίρνει τη θέση της στο τραπέζι, το ίδιο και εμείς. Καθώς σερβίρω, αναρωτιέμαι αν θα αρέσει το φαγητό στο μικρό μου στριμαδάκι. Σας έχω πει ότι δεν τα πάμε πολύ καλά με το κρέας; Το μοσχάρι το σνομπάρουμε, όσο τρυφερό και αν είναι. Τα μπιφτέκια και οποιοδήποτε πιάτο με χοιρινό, πότε τα δεχόμαστε με ενθουσιασμό και πότε όχι.

Οι μόνες ασφαλείς λύσεις είναι τα γιουβαρλάκια και τα ζυμαρικά με κιμά. Για την ώρα τουλάχιστον, γιατί δεν θα σταματήσω να πειραματίζομαι με το κρέας. Που θα μου πάει η μικρή κυρία, θα την τουμπάρω!

“Τι είναι αυτό μαμά;” ρωτάει το Φιφίνι.
Δεν προλαβαίνω να εξηγήσω γιατί ο Κωστής βιάζεται να απαντήσει και μάλιστα λανθασμένα: “Η μαμά έφτιαξε παστίτσιο σήμερα!”
Δήθεν προσβεβλημένη, υψώνω το βλέμμα μου προς τα ουράνια και μετά τον μαλώνω: “Βρε καλό μου, που είναι το χοντρό μακαρόνι, που είναι η μπεσαμέλ;”
“Να η μπεσαμέλ”, αναφωνεί προς υπεράσπιση του, δείχνοντας μου την παχουλή στρώση του πουρέ.

Δε χρειάζεται κάτι περισσότερο για να καταλάβω ότι το παιχνίδι είναι χαμένο. Για τον Κωστή άλλωστε δεν έχει απολύτως καμία σημασία η λεπτομερέστατη ανάλυση ενός πιάτου. Ούτε βοηθά η διαρκής επανάληψη της ονομασίας του. Αντιστρέφοντας τους ρόλους και αναζητώντας την αντιστοιχία, είναι όπως όταν μου εξηγεί τους κανόνες του ποδοσφαίρου. Μετά από επίμονη προσπάθεια κατάφερα (;) επιτέλους να μάθω το οφσάιντ, αλλά οι όποιες γνώσεις μου περιορίζονται σε αυτή τη μία. Για μένα το ποδόσφαιρο παραμένει ένα ακατανόητο και μυστηριώδες άθλημα, που σχεδόν αγγίζει τη σφαίρα του ανεξήγητου.

Κάπως έτσι υποθέτω ότι φαντάζουν στα μάτια του μεγαλωμένου με παραδοσιακά πιάτα Κωστή, τα πιο εξεζητημένα που ενίοτε του σερβίρω και είναι λογικό.
Για εκείνον τα νιόκι αλά σορεντίνα είναι γίγαντες, η πολέντα πουρές, η πίτα του βοσκού παστίτσιο και η ιστορία πάει λέγοντας.

Μεταξύ μας όμως τον δικαιολογώ απόλυτα και επιπλέον ανυπομονώ για τις ατάκες που ξεστομίζει όταν δοκιμάζει ένα πιο ιδιαίτερο και ασυνήθιστο πιάτο.

Στην παρούσα περίπτωση, “Τι παστίτσιο είναι αυτό καλέ; Ξέχασες το μακαρόνι”!