Fudge με nutella και σοκολάτα εθιστικό

4,8K

Με πληθωρική γεύση και βελούδινη υφή, αυτό το fudge με nutella και σοκολάτα είναι επικίνδυνα εθιστικό και… το ιδανικό αγχολυτικό!

Τη Δευτέρα που μας πέρασε, η Ιφιγένεια απέκτησε και επίσημα την ιδιότητα της μαθήτριας. Μετά από αναζήτηση που διήρκεσε μήνες, επισκέψεις σε όλους σχεδόν τους παιδικούς σταθμούς της περιοχής μας και άπειρα οικογενειακά συμβούλια, ξεκίνησε τη σχολική χρονιά στον παιδικό σταθμό της επιλογής μας.

Αν πω ότι δεν έχω άγχος θα είναι ψέμα και μάλιστα μεγάλο. Σιγά που δεν θα είχα… Θέλω να πιστεύω ότι διαλέξαμε κάτι αξιόλογο για το κοριτσάκι μας, ένα σχολείο που πραγματικά θα το βοηθήσει να κοινωνικοποιηθεί, να εξελιχτεί ως προσωπικότητα και να κατανοήσει έννοιες όπως είναι η ομάδα, η συνεργασία και η φιλία.

Είδαμε πολλούς εντυπωσιακούς και εφετζίδικους σταθμούς που τολμώ να πω ότι μας αντιμετώπισαν ως πελάτες και μόνο (και όχι ως γονείς σε αναζήτηση σταθμού εμπιστοσύνης) και πουλούσαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Δεν θαμπωθήκαμε. Ευτυχώς έχουμε μάθει πια να βλέπουμε πέρα από το φαινομενικά όμορφο και να στεκόμαστε στην ουσία των πραγμάτων.

Καταλήξαμε λοιπόν σε έναν πολύ μικρό σταθμό, με οικογενειακό κλίμα και προσωπικό που φαίνεται να παίρνει στα σοβαρά τον παιδαγωγικό του ρόλο.

Ξεκινήσαμε να προετοιμάζουμε την Ιφιγένεια μετά το Πάσχα αν θυμάμαι καλά. Μιλήσαμε πολύ και μιλάμε ακόμα. Προσπαθήσαμε να της δώσουμε μια καθαρή εικόνα για το τι ακριβώς είναι ο παιδικός σταθμός, τι είναι και τι κάνει η δασκάλα, πώς θα περνάει τη μέρα της εκεί. Με ειλικρίνεια και χωρίς περιττές εξιδανικεύσεις που μόνο καλό δεν κάνουν στο παιδί.

Και τώρα διανύουμε την περίοδο προσαρμογής. Όλοι μαζί. Χτες και σήμερα έκλαψε όταν ήρθε η δασκάλα της να την πάρει και δεν έφευγε από την αγκαλιά μου. Με κοιτούσε κατάματα, σχεδόν ικετευτικά και έλεγε με παράπονο “Μαμά δεν θέλω να πάω σχολείο”. Έκανα τεράστια προσπάθεια να διατηρήσω το χαμόγελο μου και να την καθησυχάσω.

Κάθε φορά που πηγαίνω να την πάρω και με αντικρίζει, το πρόσωπο της λάμπει με ένα χαμόγελο διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Είναι το χαμόγελο της ασφάλειας, της σιγουριάς ότι “εντάξει όλα καλά, η μαμά μου με αγαπάει και θα πάμε τώρα μαζί στο σπίτι”.

Ακόμα δεν τρώει καλά. 6-7 κουταλιές την ημέρα. Το απόγευμα είναι εκνευρισμένη. Αντιδρά σπασμωδικά και αρκετές φορές της μιλάμε και μας αγνοεί. Είναι πιο ευαίσθητη και κλαίει με το παραμικρό. Και το βράδυ δεν μπορεί να κοιμηθεί. Στριφογυρίζει στο κρεβάτι της για 1 1/2 ώρα πριν τελικά τα καταφέρει.

Κι εμένα μου λείπει πολύ. Δεν έχω συνηθίσει να είμαι στο σπίτι χωρίς εκείνη. Το σπίτι είναι περίεργο χωρίς τις φωνές, τα τραγούδια και τα γέλια της. Κοιτώ το ρολόι του φούρνου κάθε 5′. Ανυπομονώ να έρθει η ώρα που θα την ξαναδώ. Και αναρωτιέμαι… είναι καλά; είναι χαρούμενη; περνάει καλά; κι αν δεν είναι έτοιμη ακόμα για τον παιδικό; και αν νομίζει ότι την πηγαίνω εκεί γιατί δεν την αγαπώ πια;

Το καλό είναι ότι επιτέλους περνώ χρόνο μόνο με την Ισμήνη, χωρίς να νιώθω τύψεις ή να ανησυχώ για το άγρυπνο βλέμμα της Ιφιγένειας.

Αυτό το fudge με nutella είναι το αγχολυτικό μου. Όποτε ανοίγω το ψυγείο μονολογώ: “Αυτή τη φορά θα φας μόνο ένα, συγκρατήσου!”
Τελικά τρώω 3-4. Αλλά μετά νιώθω πολύ καλύτερα… είμαι χαρούμενη και πλημμυρισμένη από ένα απροσδιόριστο αίσθημα ευφορίας και αγαλλίασης. Ο συνδυασμός σοκολάτας και πραλίνας φουντουκιού βλέπετε.
Είναι πανεύκολο (όπως όλα τα fudge άλλωστε), με πολύ πλούσια γεύση και βελούδινη υφή! Φτιάξτε το και μοιραστείτε το με φίλους, πηγαίνετε το στη δουλειά και οι συνάδελφοι σας θα σας λατρέψουν ή φερθείτε εγωιστικά και κρατήστε το για εσάς.

Θα χαρώ πολύ να μοιραστείτε μαζί μου τον τρόπο με τον οποίο προσαρμοστήκατε στον παιδικό σταθμό, τι δυσκολίες αντιμετωπίσατε και τι συμβουλή έχετε να δώσετε σε μια σούπερ αγχωμένη μαμά. Για βοηθήστε λίγο please!