Στο Πήλιο και τη Σκόπελο

3,4K

Μία εβδομάδα στο Πήλιο και τη Σκόπελο, μερικές εκατοντάδες φωτογραφίες και η όμορφη μελαγχολία που πάντα αισθάνομαι όταν κάτι ξεχωριστό ολοκληρώνεται.

Διαβάζοντας αυτή την ανάρτηση της γλυκιάς Σοφίας, θέλησα να κάνω ακριβώς το ίδιο… να καταγράψω δηλαδή εκείνες τις αναμνήσεις από τις καλοκαιρινές μας διακοπές που δεν θα ήθελα με τίποτα να ξεθωριάσουν με το πέρασμα του χρόνου.
Όλες εκείνες τις μικρές αλλά καθόλου ασήμαντες στιγμές, που έκαναν τις μέρες μας μοναδικές και το χρόνο που περάσαμε όλοι μαζί πολύτιμο.

Και να τι δεν θα ήθελα να ξεχάσω…

Τον ενθουσιασμό της Ιφιγένειας στο bungee τραμπολίνο.

Τις ζωγραφιές μας.

Την ανεπιτήδευτη ευγένεια των Πηλιορειτών.

Τα τυρόψωμα και τα ελιόψωμα που παίρναμε μαζί μας στην παραλία και που με την αλμύρα της θάλασσας στα χείλη μου φαίνονταν ακόμα πιο νόστιμα.

Τους λουκουμάδες που μας κερνούσαν κάθε μέρα στην παραλία των Καλών Νερών.

Τις βουτιές της Ιφιγένειας για τις οποίες ένιωθε πολύ περήφανη.

Τον Μυλοπόταμο με τα γαλαζοπράσινα και κρυστάλλινα νερά.

Τις απολαυστικές βόλτες στα πλακόστρωτα σοκάκια της Σκοπέλου με τα μαγαζάκια, τις γλάστρες, τα χρώματα και τα αρώματα.

Το παπούτσι της Ισμήνης που έπεσε ενώ βρισκόμασταν στο κατάστρωμα (μόλις ξεκινούσαμε από το λιμάνι της Σκιάθου με προορισμό τη Σκόπελο), χτύπησε πάνω στην μπουκαπόρτα τη στιγμή που έκλεινε και με κάποιο μαγικό τρόπο κατέληξε εντός του πλοίου.

Τα παιχνίδια και τα γέλια μέσα στο νερό.

Τη σταδιακή εξοικείωση της Ισμήνης με το νερό.

Το “θησαυρό των πειρατών” που ανακάλυψα στην παραλία της Μηλιάς.

Τα πλέξι-φλέξι που έμαθα να φτιάχνω.

Το πραγματικά ξεχωριστό φαγητό στο Αγνάντι… απλά υλικά, άφθονο μεράκι και δημιουργικές ανησυχίες. Ξεχωρίσαμε τον ντάκο, το κοτόπουλο με σάλτσα γιαουρτιού και μουστάρδας και το ψιλοκομμένο χοιρινό γιαουρτλού.

Τα βράδια που καθόμασταν αγκαλιασμένοι στο μπαλκόνι του δωματίου και παρατηρούσαμε τα αστέρια, τρώγοντας παγωτό.

Τις αγκαλιές και τα “σ’ αγαπώ πολύ μαμά”.

Τα κορίτσια στο πιλοτήριο του Express Σκιάθος να κρατούν μαζί το πηδάλιο (ευχαριστούμε πολύ Χρυσοστόμη).

Τη χρωματική παλέτα του ουρανού νωρίς το πρωί.

Τη βουτιά του Κωστή από το βράχο στο Μυλοπόταμο.

Τις ζωηρόχρωμες παραδοσιακές σκοπελίτικες φορεσιές.

Τα σκέρτσα και τις πόζες των κοριτσιών μπροστά στο φωτογραφικό φακό.

Το συγκλονιστικά τρυφερό ψαρονέφρι που παραγγείλαμε επανειλημμένα στον Πλάτανο.

Τα σκυλάκια που γνωρίσαμε και χαϊδέψαμε.

Τον επιβλητικό πλάτανο -ηλικίας 1000 ετών περίπου- στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής στην Τσαγκαράδα.

Τις γραφικές Μηλιές με τα πανέμορφα αρχοντικά.

Τις αμέτρητες φορές που ακούσαμε στο αυτοκίνητο αυτό το τραγούδι.

Όλα τα ιπτάμενα ζωύφια που σώσαμε από βέβαιο πνιγμό στην πισίνα του ξενοδοχείου, επιστρέφοντας το βράδυ από βόλτα στα γειτονικά χωριά.

Την εικόνα του Βόλου από ψηλά, στο δρόμο για Πορταριά.

Τις διαδρομές με το αυτοκίνητο σε καταπράσινα τοπία απίστευτης ομορφιάς.

Τη βόλτα με την άμαξα.

Την εικόνα της νυχτερινής, φωτισμένης Σκοπέλου.

Τα αποξηραμένα δαμάσκηνα με τη μοναδική γεύση.

Την πυκνή βλάστηση που σχεδόν ακουμπούσε τα γαλαζοπράσινα νερά.

Τα αμέτρητα εκκλησάκια, κρυμμένα στα σοκάκια της Χώρας.

Το περιποιημένο και με αγάπη μαγειρεμένο φαγητό στη Δροσιά, στο Μούρεσι.

Το “νεραϊδόσπιτο” στη συνοικία της Αγίας Παρασκευής, στην Τσαγκαράδα.

Τη συγκίνηση που ένιωσα όταν μετά από 14 χρόνια, καθίσαμε με τον Κωστή (και τα κορίτσια αυτή τη φορά) στον Πλάτανο για φαγητό.

Τη διαπίστωση ότι η παραδοσιακή στριφτή τυρόπιτα ήταν τραγανή και πλούσια σε γεύση… ακριβώς όπως τη θυμόμουν.

Το πόσο πολύ δέθηκαν τα κορίτσια κατά τη διάρκεια των διακοπών.

Τις ξαφνικές πρωινές καταιγίδες τις τελευταίες ημέρες των διακοπών.

Τα βράδια που ξάπλωνα δίπλα στα κορίτσια και τους διάβαζα τις Μαγικές Μπαλαρίνες μέχρι να αποκοιμηθούν.

Το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας να σμίγει με εκείνο του ουρανού.

Το παλιό πέτρινο τοξωτό γεφύρι στην Τσαγκαράδα, σε ένα πανέμορφο και καταπράσινο φυσικό περιβάλλον με τρεχούμενα νερά.

Τον ενθουσιασμό των κοριτσιών κάθε φορά που έβλεπαν καράβι να αναχωρεί ή να καταφθάνει στο λιμάνι.

Τη σαλάτα με ρόκα, λιαστή ντομάτα, αποξηραμένα δαμάσκηνα, σουσάμι και γραβιέρα που δοκίμασα, λάτρεψα και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα φτιάξω και στο σπίτι.

Τα δύο αγάλματα που κοσμούσαν τον εξωτερικό χώρο του ξενοδοχείου, τον Οδυσσέα και την Κίρκη.

Τις μπίρες που πίναμε στα ταβερνάκια, μετά το μπάνιο στη θάλασσα.

Την ακρίδα που προσγειώθηκε πάνω στην Ιφιγένεια και τον Κωστή να της εξηγεί ότι την επέλεξε επειδή είναι βασίλισσα (επηρεασμένος από το Jupiter Ascending).

Την Ισμήνη να με ρωτάει για το πάρτι της και να μου απαριθμεί τα φαγητά που θα ήθελε να έχουμε.

Τις ημιδιαφανείς πράσινες πέτρες που μάζευα στις παραλίες του Πηλίου (πώς λέγονται αλήθεια;).

Τον έρπη που εμφανίστηκε στα χείλη μου μία μέρα πριν την επιστροφή μας.

Τα βράδια που διάβαζα τον Εκατοντάχρονο όταν όλοι οι υπόλοιποι κοιμόντουσαν.

Τα κυματιστά μαλλιά των κοριτσιών μετά τη θάλασσα.

Το αστέρι που έπεσε.

Τις στιγμές που τους παρατηρούσα χωρίς να το αντιλαμβάνονται.