Τήνος και Σίφνος

2,5K

Τήνος και Σίφνος. Και όλα όσα δεν θέλω να ξεχάσω από τις φετινές μας διακοπές, μέσα από πολλές φωτογραφίες!

Η Τήνος. Με τα πανέμορφα χωριά, την καλλιτεχνική παράδοση, το φανταστικό φαγητό. Με τη Μεγαλόχαρη.

Η Σίφνος. Με την αυθεντική ομορφιά, τα περίφημα κεραμικά, την αξιόλογη γαστρονομία. Με τη Χρυσοπηγή.

Τήνος και Σίφνος λοιπόν. Και όλα όσα δεν θέλω να ξεχάσω από τις φετινές μας διακοπές.

Τον ενθουσιασμό των κοριτσιών καθώς περνούσαμε το στενό του Κάβο Ντόρο. Με 7 μποφόρ. Και με χαπάκια για τη ναυτία εγώ.

Τις ατέλειωτες περιπλανήσεις στα γραφικά πλακόστρωτα σοκάκια.

Τις μεσαιωνικές καμάρες και τα οικόσημα. Τα ολόλευκα σπίτια με αυλές γεμάτες λουλούδια. Τα πορτοπαράθυρα σε κάθε απόχρωση του μπλε και του γαλάζιου. Τις ανθισμένες βουκαμβίλιες και τις μαρμάρινες κρήνες.

Τον αναζωογονητικό (#not) βοριά. Ταυτισμένος βεβαίως με την Τήνο, μας ταλαιπώρησε λιγάκι τις δύο πρώτες ημέρες στο νησί.

Το κουκλίστικο δωμάτιό μας στο οικογενειακό και φιλόξενο Madalena’s Family.

Τη δημιουργική κουζίνα του εστιατορίου Μικρό Καράβι. Στην καλαίσθητη, ήσυχη εσωτερική αυλή του απολαύσαμε γευστικότατα πιάτα με έμφαση στα τοπικά προϊόντα. Ξεχωρίσαμε:

• τον απίθανο τραχανά με μαλαθούνι και φρέσκο δυόσμο
• τη λαδένια με κολοκυθάκια και καραμελωμένα κρεμμύδια

Καλωσόρισμα με ψωμάκια ζυμωμένα με μέλι και ελαιόλαδο που συνοδεύονται από τηνιακό τυράκι. Και για το τέλος λικέρ αρμπαρόριζα με κανέλα και γαρίφαλο. Uno mas παρακαλώ;

Τα φανταστικά κουλούρια κανέλας που ανακάλυψε ο Κωστής. Με γεύση αγαπημένη και νοσταλγική, έγιναν το απόλυτο συνοδευτικό του πρωινού ελληνικού καφέ στο νησί.

Τις παραλίες με χρυσή άμμο και γαλαζοπράσινα, κρυστάλλινα νερά.

Τα ψάρια που έμοιαζαν με (ή μήπως ήταν;) μικρά σαλάχια.

Τα πανέμορφα, σκαρφαλωμένα σε πλαγιές χωριά της Τήνου: Καρδιανή, Τριαντάρος, Τριπόταμος, Αρνάδος, Πύργος. Με πανοραμική θέα στο πέλαγος και καλλιτεχνική φύση, η επίσκεψη σε καθένα από αυτά αποτελεί ξεχωριστή εμπειρία.

Την ανεπιτήδευτη ευγένεια των ντόπιων.

Τις πόζες και τα χαμόγελα κάθε φορά που ζητούσα να τους τραβήξω μια φωτογραφία. Και ακόμα περισσότερο την υπομονή τους.

Τον Κωστή να χαιρετά τους περαστικούς στα δρομάκια.

Τα περίτεχνα καμπαναριά.

Το κάστρο που φτιάξαμε στον Άγιο Ιωάννη Πόρτο. Και που για να το ολοκληρώσουμε καήκαμε από τον ήλιο.

Το απέραντο γαλάζιο. Τα μοναδικά νησιώτικα τοπία.

Τον Κωστή να μας διαβάζει τον Χάρι Πότερ και τον Ημίαιμο πρίγκιπα κάθε βράδυ.

Το ότι ακόμα και μετά από 24 χρόνια, παραμένει ο μόνος άνθρωπος που με κάνει να γελώ από την καρδιά μου.

Τα ατέλειωτα παιχνίδια και τις χορευτικές φιγούρες στο νερό.

Το υπέρλαμπρο, καθάριο αιγαιοπελαγίτικο φως.

Τα extra large pop it που ενθουσίασαν τα κορίτσια.

Τον Βουκεφάλα, την πιο χαριτωμένη και χαδιάρα γάτα που γνωρίσαμε στον Τριπόταμο.

Την εκπληκτική ομοιότητα του ναυαγοσώστη στην Κολυμπήθρα με τον Μπίλι από το Stranger Things.

Να ανασαίνουμε Αιγαίο.

Το βράχο του Ξώμπουργου που δεσπόζει στο τοπίο.

Τη γευσιγνωσία των 6 τύπων μπίρας της μικροζυθοποιίας Νήσος. Ξεχωρίσαμε τη φρέσκια Θολή και τη μοναστηριακού τύπου Αποκάλυψη.

Tη μικρή (μπορώ να πω και χαριτωμένη;) τσούχτρα που τσίμπησε τον Κωστή. Στην πραγματικότητα ο Κωστής έπεσε πάνω της καθώς κολυμπούσε οπότε δεν την κατηγορούμε.

Τα εντυπωσιακά ηλιοβασιλέματα. Την εκπληκτική θέα προς τη θάλασσα.

Τις αυθεντικές, λιτές γεύσεις που απολαύσαμε στο καφενείο της κυρά Λένης. Το τηγανόψωμο, η παραδοσιακή φουρτάλια και το ντόπιο λουκάνικο μας έκλεψαν την καρδιά. Όπως επίσης και η ευγένεια των ανθρώπων που μας εξυπηρέτησαν.

Το επικό αρνάκι που φάγαμε στην Υστέρνια. Δεκαπενταύγουστο, χωρίς κράτηση, σε ταβέρνα που δεν θα επιλέγαμε αν δεν πεινούσαμε τόσο πολύ.

Το -ανέλπιστα- αξιόλογο σουβλάκι του Συκουτρή. Και τα δύο ντόπια λιλιπούτεια αγόρια που συνόδεψαν εμένα και την Ιφιγένεια μέχρι εκεί, για να συναντήσουμε τους υπόλοιπους δύο της παρέας.

Το σεληνιακό τοπίο του Βώλακα. Δεν μας εντυπωσίασε όσο περίμενα αλλά οκ, το θέαμα ενός οροπεδίου με τεράστια βότσαλα είναι μοναδικό.

Αυτή την πόρτα.

Την επίσκεψή μας στο σπίτι-μουσείο του Γιαννούλη Χαλεπά. Και στο πολύ αξιόλογο μουσείο Μαρμαροτεχνίας. Σε αυτό παρουσιάζεται αναλυτικά η μαγική διαδρομή του μαρμάρου από την εξόρυξη έως την τεχνολογία και, τελικά, την τέχνη.

Το οικογενειακό ποδήλατο που νοικιάσαμε.

Τη χαλαρή ατμόσφαιρα στην πλατεία του Πύργου, κάτω από την ευεργετική δροσιά αιωνόβιων πλατάνων.

Την τεράστια αράχνη που είδαμε μέσα σε σούπερ μάρκετ στην Τήνο.

Τη φανταστική πορτοκαλόπιτα -ίσως την καλύτερη που έχω φάει ποτέ- στον Μεγάλο Καφενέ. Παρέα με καλοφτιαγμένο ελληνικό καφέ.

Να τρέχουμε σε ζευγάρια προς το μνημείο Βαλκανικών πολέμων (ο Κωστής με την Ιφιγένεια, εγώ με την Ισμήνη). Να φτάνουμε δεύτερες στο μνημείο. Την Ισμήνη να λέει όλο παράπονο, «Δεν είναι δίκαιο, εμένα μου δώσατε τη μαμά!». Μάλλον πρέπει να της ξαναπώ εκείνη την ιστορία που βγήκα πρώτη σε σχολικούς αγώνες.

Τα κατακόρυφα μέσα στο νερό. Και τις ρόδες στην αμμουδιά.

Να μαθαίνουν σταδιακά και επίμονα να λύνουν τον κύβο του Ρούμπικ. Να ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Να προσπαθούν κάθε φορά να βελτιώσουν το χρόνο τους.

Τις υπερνόστιμες βάφλες στον παραδοσιακό και πασίγνωστο Χάλαρη. Ευτυχώς αποφασίσαμε να τις δοκιμάσουμε το βράδυ πριν από την αναχώρησή μας από το νησί. Διαφορετικά η σιλουέτα μας θα είχε πληγεί ανεπανόρθωτα.

Το άνετο -δύο επιπέδων- δωμάτιό μας στο Kampos Home. Τα απίθανα πρωινά που απολαύσαμε εκεί, έχοντας πανοραμική θέα στην Απολλωνία, το Άνω Πετάλι και τον Προφήτη Ηλία.

Τα πρωτότυπα πιάτα του Nus. Με έμφαση στη μοντέρνα ελληνική κουζίνα και γεύσεις που βασίζονται στα άνυδρα καλούδια της οικογενειακής φάρμας και σε ντόπια κρέατα. Λατρέψαμε το αλμυρό τσιζκέικ μανούρας, το ζυγούρι με παστό λεμόνι σε φύλλο κρούστας, τις τριπλοψημένες πατάτες Νάξου.

Τα βράδια που καθόμασταν στη βεράντα του δωματίου μας και κοιτούσαμε μια τον έναστρο ουρανό και μια τα φωτάκια της Απολλωνίας.

Τη διαδρομή στο μονοπάτι που ξεκινά από το Γλυφό και καταλήγει στη Χρυσοπηγή.

Τον Αντίλαλο, ένα μοναδικό παλαιοβιβλιοπωλείο με ευγενέστατο προσωπικό, ωραία κοκτέιλ το βράδυ αλλά και ενδιαφέρουσες γευστικές επιλογές για όλες τις ώρες της ημέρας.

Το (δικαίως) πολυφωτογραφημένο εκκλησάκι της Χρυσοπηγής. Από κάθε δυνατή οπτική γωνία.

Τα κεραμικά και τους φλάρους παντού. Το ότι μάθαμε την προέλευση της έκφρασης «τον μαύρο σου τον φλάρο».

Την εκπληκτική σοκολατόπιτα του Γεροντόπουλου, που συνοδεύαμε με το επίσης πολύ καλό παγωτό του. Την παραδοσιακή μελόπιτα που μου θύμισε λιγάκι ψημένο στο φούρνο τσιζκέικ. Και που ταιριάζει άψογα με ελληνικό καφέ.

Τις πολυάριθμες γάτες στη Σίφνο. Και το ότι πιθανόν να τις χαϊδέψαμε όλες.

Τις βουτιές (ειδικά τις πιο «άχαρες») από τους ώμους του Κωστή στο Αποκοφτό.

Τα αμέτρητα κατάλευκα εκκλησάκια. Άλλα σκαρφαλωμένα στις βουνοκορφές, άλλα πάνω σε βράχους να αγναντεύουν το πέλαγος. Και άλλα σιωπηλά, ανάμεσα στα σπίτια των οικισμών.

Τα δροσερά και πολύχρωμα κοκτέιλ στην ταράτσα του Cosi.

Τη διαδρομή προς και κυρίως από τη Φυκιάδα. Συμπαθητική η παραλία, ωστόσο δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μας. Γιατί; Δεν διαθέτει φυσική σκιά ενώ η πρόσβαση σε αυτή γίνεται από αρκετά δύσβατο -σε κάποια σημεία-μονοπάτι. Επιπρόσθετα, 10’ αφού βουτήξαμε, εμφανίστηκαν 5 σκάφη. Η δυνατή μουσική και οι φυσαλίδες με τις οποίες γέμισε η θάλασσα, μας ανάγκασαν να βγούμε από το νερό πολύ συντομότερα από ότι υπολογίζαμε.

Τις αντιδράσεις και τα σχόλια του Κωστή καθώς διάβαζε το Δώρο. Που προτείνω να μην προσφέρετε ως δώρο σε αγαπημένο πρόσωπο. Εγώ από την άλλη απόλαυσα κάθε στιγμή ανάγνωσης αυτού του βιβλίου. Και ανυπομονώ για τη συνέχεια.

Τη ρεβιθάδα σε πήλινο, το κατσικάκι μαστέλο, τη χωριάτικη σαλάτα με άφθονη μυζήθρα.

Τον Μαξ, τον πιο χαρούμενο και παιχνιδιάρη σκύλο του κόσμου (άντε, μετά τον «δικό» μας Όλι).

Τη Χερρόνησο. Τη διαδρομή μέχρι το εκκλησάκι του Άι Γιώργη. Τη θέα από το βορειότερο σημείο της Σίφνου.

Τα ψαράκια. Τον μποέμ γλάρο.

Την απογευματινή περιπλάνηση στο Κάστρο της Σίφνου. Με τη φρουριακή αρχιτεκτονική, τις λότζιες και τις θολωτές στοές. Και το γραφικό εκκλησάκι των Επτά Μαρτύρων, χτισμένο στην κορυφή του βράχου.

Την ευγενέστατη κυρία στο καράβι που πρόσφερε μια μάσκα στην Ισμήνη, αφότου ο δυνατός αέρας πήρε τη δική της.

Το πόσο πολύ μας έλειψε η Χιονούλα.

Τις μαγικές εικόνες. Τη γαλήνη. Τα απλά, τα ανέμελα, τα αυθόρμητα.

Καλό φθινόπωρο να έχουμε, με υγεία και αισιοδοξία!