Ρέθυμνο και Χανιά

5,8K

Οι διακοπές μας σε Ρέθυμνο και Χανιά, μέσα από πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

Περήφανα βουνά, επιβλητικά κατάφυτα φαράγγια, ενδιαφέροντα σπήλαια, φημισμένα οροπέδια, πεδιάδες με αμέτρητα ελαιόδεντρα, απέραντοι αμπελώνες, σαγηνευτικές παραλίες με νερά σε κάθε δυνατή απόχρωση του μπλε και του γαλάζιου, γραφικά χωριά, σημαντικοί αρχαιολογικοί χώροι, ιστορικές μονές, μοναδική τοπική κουζίνα, τεράστια μουσική παράδοση, άνθρωποι ανοιχτόκαρδοι με μεγαλοσύνη στις κοινωνικές επαφές τους.

Την αγαπώ την Κρήτη.

Είναι τόπος ευλογημένος, όμορφος, φιλόξενος και λεβέντικος.
Κάθε φορά που την επισκέπτομαι νιώθω ότι επιστρέφω στο σπίτι μου, εκεί ακριβώς που πρέπει να είμαι.

Ρέθυμνο και Χανιά λοιπόν και όλα όσα δεν θέλω να ξεχάσω από τις φετινές μας διακοπές.

Τη βόλτα με θαλάσσιο ποδήλατο στη λίμνη Κουρνά και τη βουτιά μας στα σκουρόχρωμα νερά της. Που φιλοξενεί νερόφιδα και χέλια, τα οποία ευτυχώς δεν είδαμε!

Τα καβουράκια που λιάζονταν πάνω στα βράχια που σχηματίζουν το μόλο που οδηγεί στο γραφικό εκκλησάκι του Άη Νικόλα, στη Γεωργιούπολη. Και που τρόμαξαν στην αρχή την Ισμηνούλα μας.

Τις κερασμένες ρακές από ανθρώπους απλούς, χαλαρούς και εξωστρεφείς που μοιράζονται απλόχερα την ιστορία του τόπου ή ακόμα και της ζωής τους, μια μαντινάδα, ένα ανέκδοτο.

Τις κρητικές μπίρες που δοκιμάσαμε. Λατρέψαμε την αφιλτράριστη, απαστερίωτη, πλούσια σε γεύση Ρεθυμνιακή (Brink’s), ενώ συμπαθέστατη είναι και η χανιώτικη μπίρα Χάρμα.

Το φανταστικό βιολογικό λουκάνικο με σταμναγκάθι που δοκιμάσαμε στο Raki Baraki. Ως μη-φαν του λουκάνικου, θεωρώ πως είναι το νοστιμότερο που έχω γευτεί.

Τα σουβλάκια του Bar BQ Mamalakis. Ονειρεμένα, χορταστικά και υπερνόστιμα. Μεγάλες πίτες καλαμποκιού που γεμίζονται με τρυφερό κρέας, ντομάτα, κρεμμύδι, μαϊντανό, άφθονες φρέσκιες πατάτες σε μορφή τσιπς και βελούδινο γιαούρτι.

Τις πολύχρωμες Μαργαρίτες, το χωριό των κεραμοποιών του Ψηλορείτη. Και τα ξεχωριστά πραγματικά κομμάτια που προμηθευτήκαμε από τα εργαστήρια του χωριού.

Τη σμέρνα που αντίκρυσε ο Κωστής στα Σχοινάρια. Πόσο χαίρομαι που δεν βούτηξα με μάσκα εκείνη την ημέρα.

Την Ιφιγένεια να χορεύει πεντοζάλη στο Κουρταλιωτικό φαράγγι, προσπαθώντας να μη σκέφτεται πόσο πολύ κρυώνει.

Τα κορίτσια να γκρινιάζουν στο ξεκίνημα κάθε πεζοπορικής διαδρομής και να μας ευχαριστούν για την πανέμορφη εμπειρία στο τέλος της.

Το εντυπωσιακά όμορφο φαράγγι των Μύλων και το ακόμα πιο όμορφο, με πυκνή βλάστηση, φαράγγι Πατσού.

Τον κεραμιδί γάτο που μας επισκεπτόταν κάθε μέρα την ώρα του πρωινού.

Την κατάβαση στον Μπάλο, με τα εξωπραγματικά λευκά, τιρκουάζ και γαλαζοπράσινα νερά.

Τα κορίτσια να θέλουν να πάμε για ποτάκια (aka λεμονάδα για εκείνα) στον ατμοσφαιρικό κήπο του Αλή Βαφή. Θαυμάσια τα κοκτέιλ με ρούμι και βότανα της εύφορης κρητικής γης και πολύ καλές μουσικές επιλογές.

Την καταπληκτική θέα από τη φιλόξενη ταβέρνα Μαριού. Και όλες τις νοστιμιές που δοκιμάσαμε εκεί: τον κόκορα με χυλοπίτες, το μοσχάρι με μελιτζάνες και φέτα, τα κρητικά τυριά σε φύλλο κρούστας, το σκορδόψωμο με γραβιέρα, μοσχοβολιστή ρίγανη και στάκα, τον ντάκο.

Το τελευταίο μας βράδυ στο Ταμάμ. Να αναπολούμε τo προηγούμενο τελευταίο βράδυ που είχαμε βρεθεί εκεί, το 2007 και πάλι τρώγοντας ντάκο, απάκι και κεμπάπ. Να χαιρόμαστε που η ποιότητα του φαγητού παραμένει υψηλή. Να κοιτάζουμε τα κορίτσια μας με απέραντη αγάπη και ευγνωμοσύνη.

Την ποικιλία ορεκτικών στο Ταμάμ που συνοδευόταν από ζεστή, θεσπέσια στάκα.

Τη χαρά, την ανεμελιά, τα χαμόγελα.

Tις γκριμάτσες, τα μάτια που λαμποκοπούν, τις πόζες, τα παιχνίδια σε θάλασσα και άμμο, τα πεντοζάλια σε κάθε άκουσμα κρητικής λύρας.

Τα ορεινά, ανόθευτα χωριά της ενδοχώρας, που σέβονται τη μακραίωνη ιστορία του νησιού, αφουγκράζονται τη φύση και διατηρούν αναλλοίωτες τις παραδόσεις.

Το θρυλικό, λιτό, θεσπέσιο αντικριστό αρνί που φάγαμε στις πηγές της Αργυρούπολης. Τα ενυδρεία με οξύρρυγχους που εντυπωσίασαν τα κορίτσια με το μέγεθός τους.

Τη μέλισσα που τσίμπησε τον Κωστή στο δρόμο προς τον Ομαλό.

Τα ζωάκια που είδαμε.

Κατσικάκια, προβατάκια, γερακίνες, πάπιες, χήνες, παγώνια, σαύρες, αλογάκια, γαϊδουράκια, ελάφια. Ακόμα και ποντικάκι!

Τους χαρισματικούς πλανόδιους μουσικούς στο ενετικό λιμάνι και την παλιά πόλη των Χανίων.

Τα υπέροχα αναπαλαιωμένα σπίτια, τα λιθόστρωτα σοκάκια στολισμένα με γιασεμιά και βουκαμβίλιες, τις φροντισμένες γλάστρες σε ξύλινα μπαλκονάκια.

Το χαμογελαστό αγόρι που ήρθε να μας παίξει το Ζορμπά με το ακορντεόν του. Τα κορίτσια να παρατηρούν με μάτια γεμάτα θαυμασμό.

Τα κορίτσια να χοροπηδάνε με λίγο φόβο αλλά πολύ περισσότερο ενθουσιασμό στα κύματα της εμβληματικής Φαλάσαρνας.

Την ενέργεια της παλιάς πόλης των Χανίων.

Τις ατελείωτες βόλτες στο λιμάνι, στον ενετικό φάρο, στο Μεγάλο Αρσενάλι, στα ερωτεύσιμα σοκάκια με τις βουκαμβίλιες, τα πολύχρωμα κτίρια, τα ρακάδικα που σφύζουν από ζωή, τα εστιατόρια με τις δροσερές αυλές, τους μπουτίκ ξενώνες.

Την ιστορία του Σπύρου Καγιαλέ, o οποίος την ώρα του βοµβαρδισµού των επαναστατηµένων Κρητικών από το στόλο των Μεγάλων Δυνάµεων έκανε το κορµί του κοντάρι για να σηκώσει την ελληνική σηµαία. Το άγαλμά του βρίσκεται στο Ακρωτήρι, μαζί με τους τάφους των Βενιζέλων.

Τα διάφανα νερά και τη ροζ άμμο στο μαγευτικό Ελαφονήσι.

Την υπόσχεση που δώσαμε στο Ξυλόσκαλο, με τον Γκίγκιλο να ορθώνεται απέναντί μας περήφανος, ότι θα επιστρέψουμε σε λίγα χρόνια για να διαβούμε τον Φάραγγα.

Τα κορίτσια να τραγουδούν το Αγρίμια και αγριμάκια μου και το Ήτανε μια φορά.

Την απρόσκοπτη θέα προς το Λιβυκό από τη μονή Χρυσοσκαλίτισσας.

Το γεμισμένο με λιαστές ντομάτες, σάλτσα πέστο και γραβιέρα και τυλιγμένο σε αμπελόφυλλα κοτόπουλο που απολαύσαμε στον πανέμορφο Θόλο.

Την αδρεναλίνη να ανεβαίνει ψηλά ατενίζοντας τον ιλιγγιώδη γκρεμνό στη μεταλλική γέφυρα της Αράδαινας, την ψηλότερη της χώρας.

Την ποικιλία σε παξιμάδια, αλμυρά και γλυκά, που φουρνίζονται με αγάπη και μεράκι στον Ντουρουντού, στα Σφακιά.

Το μαγιό μου που σκίστηκε στο Aqua Creta Limnoupolis. Τις τσιρίδες (δικές μου και της Ιφιγένειας) μέσα στην Black Hole.

Τα κορίτσια να ανακαλύπτουν την άνωση και να παίρνει στα χέρια η μία την άλλη.

Τα κρεμασμένα στην άκρη του φαραγγιού ταβερνάκια.

Τα δέντρα, τα βότανα, τα λουλούδια που είδαμε στο Βοτανικό πάρκο Κρήτης. Τον κήπο με καρποφόρα δέντρα, τον κήπο με βότανα και ενδημικά φυτά, τα άφθονα εσπεριδοειδή, τα τροπικά φυτά και τα αμπέλια.

Τη γαλήνη, την ηρεμία, το ανεκτίμητο συναίσθημα μη αναγκαιότητας / βιασύνης.

Τα παγωμένα, αναζωογονητικά νερά του ποταμού Κουρταλιώτη.

Τους κουλέδες στο οροπέδιο Ασκύφου, με πανοραμική θέα του κάμπου και των γύρω βουνοκορφών.

Τα κορίτσια να τραγουδούν στο γύρω-γύρω-όλοι, στην ταβέρνα Αραβανές, με θέα τον επιβλητικό Ψηλορείτη.

Τα κρυστάλλινα νερά στον Κόρακα, στο Δαμνόνι, στο Μαράθι, στη Σούγια, στο Λουτρό.

Την περιπλάνηση στο Μούντρος, το χωριό του μπαμπά μου, με το έντονο πράσινο, τις πηγές, τις βρύσες, το φαράγγι και τα υπέροχα παλαιά κτίσματα.

Την Ιφιγένεια να βουρκώνει ακούγοντας την ιστορία του ολοκαυτώματος του Αρκαδίου.

Τα φρούτα που τρώγαμε καθημερινά στην παραλία.

Τη συγκλονιστικά νόστιμη τάρτα με καπνιστό κοτόπουλο του εστιατορίου Μηλιά, του ομώνυμου -βγαλμένου θαρρείς από άλλη εποχή- οικισμού.

Το δροσερό νερό που τρέχει από τις 25 λεοντοκέφαλες κρήνες στο Σπήλι. Τη βόλτα στα γραφικά στενά του χωριού με τα αιωνόβια πλατάνια, τα μαγαζάκια με είδη λαϊκής τέχνης, τα πέτρινα σπίτια και τις λουλουδιασμένες αυλές. Την επίσκεψη στο Λαογραφικό μουσείο.

Την ανεπανάληπτη ομορφιά του Ψηλορείτη με τις νεφελοσκέπαστες κορυφές. Αλλά και εκείνη των απόκοσμων Μαδάρων.

Την ιδιαίτερη γοητεία της τόσο φινετσάτης παλιάς πόλης του Ρεθύμνου με τη Μεγάλη Πόρτα, την κρήνη Ριμόντι (ή τα βρυσάκια όπως την αποκαλούν οι ντόπιοι), τη μεγαλοπρεπή Φορτέτζα, τα ξύλινα χαγιάτια, τα βενετσιάνικα θυρώματα, το Νερατζέ τζαμί με το μεγάλο μιναρέ, το κουκλίστικο ενετικό λιμάνι.

Τα καλομαγειρεμένα πιάτα στην Αλάνα, που δικαίωσε την εξαιρετική φήμη της και ανταποκρίθηκε πλήρως στις προσδοκίες μας. Τη φέτα σε κρούστα δημητριακών και ξηρών καρπών με σάλτσα από σύκα και αρώματα Ανατολής, το κοτόπουλο με γιαούρτι, το ψαρονέφρι με μεσογειακή γκρεμολάτα, το φανταστικό κορμό που μας πρόσφεραν στο τέλος του γεύματος.

Την απεραντοσύνη του Λιβυκού πελάγους κατεβαίνοντας με το αυτοκίνητο προς τη Χώρα Σφακίων. Την καθηλωτική, άγρια ομορφιά του τοπίου.

Την ανεπιτήδευτη ομορφιά και ηρεμία του καρτποσταλικού Λουτρού.
Απομονωμένο, στριμωγμένο ανάμεσα σε θεόρατα βράχια, με κυκλαδίτικο αέρα και καταπληκτικά νερά, μας έκλεψε την καρδιά δίχως να το καταλάβουμε.

Το απίστευτα κρεμώδες παγωτό στο Ninnolo. Οι γεύσεις που δοκιμάσαμε -σοκολάτα, βανίλια, belgian chocolate, gianduja, nocciola, καρύδα, baba au rum, μπισκότο, καφέ, καρύδα, chocolate sorbet- ήταν όλες λαχταριστές, ενώ ο Κωστής λάτρεψε το pufflecone βεβαίως-βεβαίως.

Το απίθανο κοντοσούβλι και την περίφημη σφακιανή πίτα που απολαύσαμε στην ταβέρνα το Κύμα, στο Λουτρό. Το κερασμένο, μαμαδίστικο γλυκάκι με κρέμα και μπισκότο που μας πρόσφεραν στο τέλος.

Τα βραχιολάκια που με σεβασμό αφήσαμε στο εκκλησάκι του Αγίου Αντωνίου Πατσού.

Τις κοπέλες στο φοινικόδασος του Πρέβελη που αναρωτιόνταν αν τα κορίτσια είναι διδυμάκια.

Τα κορίτσια να κοιμούνται μέσα στο αυτοκίνητο με κάθε ευκαιρία.

Τον κύριο Γιώργη Παπαλεξάκη να παίζει λύρα και να τραγουδά τον Ερωτόκριτο για τις μικρές κυρίες.

Τη μνημειακή ελιά στις Άνω Βούβες, με ηλικία άνω των 3000 χρόνων, από την οποία στεφανώθηκε ο νικητής του μαραθωνίου ανδρών κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνες Αθήνα 2004.

Την περιήγηση με λιγοστό φως από το φακό του κινητού μέσα στο εντυπωσιακό σπήλαιο της Αγίας Σοφίας, στα Τοπόλια.

Τα λίγα βότσαλα που μάζεψα από την παραλία της Σούγιας, θέλοντας να έχω την Κρήτη διαρκώς μαζί μου.

Τα μικρά, τα απλά, τα όμορφα. Τα μη αντιληπτά κλικ της φωτογραφικής μηχανής.

Μαδάρες μου χανιώτικες, κορφή του Ψηλορείτη
Και λασιθιώτικα βουνά, γεια σου παντέρμη Κρήτη

Μέχρι την επόμενη φορά. Καλό φθινόπωρο να έχουμε, ευχή από καρδιάς, πιστέψτε με…