Σύβοτα και Φοινικούντα

3,3K

Σύβοτα και Φοινικούντα. Και όλα όσα δεν θέλω να ξεχάσω από τις φετινές μας διακοπές, μέσα από 111 φωτογραφίες!

Έτσι όπως είναι η κατάσταση, πίστευα πως δεν θα είχα διάθεση / δεν θα είχε νόημα να γράψω κάτι για τις φετινές καλοκαιρινές μας διακοπές. Η πρώτη ανάρτηση του Σεπτέμβρη είναι συνήθως αφιερωμένη σε αυτές. Με πολλές φωτογραφίες, εντυπώσεις και χρήσιμες συμβουλές για τα μέρη που επισκεφτήκαμε.

Έπρεπε να φτάσουμε στα τέλη του Οκτώβρη για να καταλάβω ότι λείπει αυτή η ανάρτηση από το blog. Λείπει σε μένα. Η καταγραφή όλων όσων δεν θέλω να ξεχάσω.

Χρειάζομαι λίγη αισιοδοξία και θετική ενέργεια. Μια ανάρτηση πλημμυρισμένη από αναμνήσεις και όμορφα μέρη. Από πιάτα γεμάτα χρώμα, από μικρές μαγικές στιγμές, από τα χαμόγελα των αγαπημένων μου.

Σύβοτα και Φοινικούντα λοιπόν. Και όλα όσα δεν θέλω να ξεχάσω από τις φετινές μας διακοπές.

Τη στιγμή που συνειδητοποίησα πως έχω αφήσει στο σπίτι τον 18-135mm φακό (αυτόν που έχω πάντα μαζί μου στις διακοπές). Τραβήξαμε όλες τις φωτογραφίες στα Σύβοτα με τον EF 50mm φακό (αυτόν που χρησιμοποιώ για τις φωτογραφήσεις του blog και ο οποίος δεν έχει ζουμ) και ήταν μια… ενδιαφέρουσα εμπειρία.
Αν έχετε δοκιμάσει να φωτογραφήσετε τους αγαπημένους σας από απόσταση 10 μέτρων, προσευχόμενοι να μην μπει κανείς ανάμεσα σε εσάς και το θέμα σας τη στιγμή του κλικ, τότε ξέρετε τι εννοώ!

Την απίθανη θέα από τη βεράντα του δωματίου μας.

Τα απερίγραπτα παγωμένα νερά της Αγίας Παρασκευής που έκαναν το σώμα μου να μουδιάζει, αλλά και τη συγκλονιστική ομορφιά του καταπράσινου τοπίου.

Την περαντζάδα στα Σύβοτα. Από το δωμάτιό μας μέχρι το μόλο για ηλιοβασίλεμα και από εκεί -μέσα από πλακόστρωτα σοκάκια και κουκλίστικα μαγαζιά- στο La Gelateria Antonio για απίθανο ιταλικό παγωτό. Πολύχρωμες κουρελούδες και φαναράκια στα πεζούλια, εξαιρετικές γεύσεις (φανταστική η σοκολάτα bitter) και πολύ καλές τιμές.

Τη φιλόξενη αυλή του Mediterraneo, με τις πληθωρικές πίτσες και τις δροσερές σαλάτες.

Τα καλούδια που ετοίμαζε καθημερινά η Αννέτα για πρωινό: πάστα φλώρα και κέικ, τηγανίτες και μηλόπιτα, ρυζόγαλο και κρέμες.

Το μαγευτικό τοπίο στα Σύβοτα: γαλαζοπράσινα νερά, δέντρα που φτάνουν μέχρι το κύμα, διάσπαρτα καταπράσινα νησάκια, πανέμορφοι όρμοι και απάνεμες παραλίες.

Το ότι μόλις φτάσαμε στον Αρίλλα συνειδητοποίησα ότι είχα ξεχάσει το αντηλιακό στο δωμάτιο. Τον Κωστή να ψάχνει για αντηλιακό στο Καραβοστάσι, να βρίσκει ένα αμφιβόλου ποιότητας και φυσικά να γινόμαστε κατακόκκινοι από τον ήλιο.

Να ξαπλώνουμε και οι 4 μέσα στην ευρύχωρη σκηνή μας. Ο Κωστής να διαβάζει τον Ταχυδρόμο. Να απολαμβάνουμε τη ζεστασιά της φωνής του με κλειστά μάτια.

Να προσπαθούμε καθημερινά με τον Κωστή να βελτιώσουμε τον χρόνο στησίματος της σκηνής.

Όλες τις φανταστικές γεύσεις που δοκιμάσαμε στο Πιρούνι και Μαχαίρι, στην Πέρδικα. Τα χοιρινά μπριζολάκια απλά άπαιχτα και στο τέλος κερασμένο λικέρ αρμπαρόριζα.

Την Ισμήνη να στέκεται δίπλα από το άγαλμα ενός δισκοβόλου και να μας ρωτά αν ο κύριος πετάει φρίσμπι. Το λατρεύω αυτό το πλάσμα!

Τον μικρό, πανέμορφο κόλπο της Ζάβιας, με τα δέντρα να φτάνουν ως τη θάλασσα.

Την Ιφιγένεια να ανακαλύπτει τον κόσμο της Νίκι και το Ημερολόγιο μιας Ξενέρωτης.

Την Ισμηνούλα να οδηγά το καΐκι με το οποίο περιηγηθήκαμε στα νησάκια των Συβότων. Και να νιώθει απίστευτα περήφανη για αυτό.

Τις βραδιές που καθόμασταν στη βεράντα του δωματίου μας και παίζαμε επιτραπέζια ή ρεμβάζαμε χαλαρά, κοιτώντας τα μαγευτικά φωτάκια των νυχτερινών Συβότων.

Τα διάφανα νερά στην Πισίνα και το Διαπόρι. Τα βαθιά, τιρκουάζ νερά στο Καραβοστάσι.

Την ανυπομονησία να βρεθούμε ξανά στον Αχέροντα. Το αίσθημα πληρότητας που είχαμε όλοι μας μετά την πολύωρη πεζοπορία.

Τα κεμπάπ γιαουρτλού και το κοντοσούβλι στο Steak House.

Τη μέλισσα που σώσαμε από βέβαιο πνιγμό στον Αρίλλα.

Τις νοστιμιές που απολαύσαμε στα Καβούρια, στην Πέρδικα. Πληθωρικές μερίδες και φοβερά προσεγμένος χώρος.

Την καθιερωμένη φωτογράφιση των κοριτσιών και του Κωστή σε κάθε -κάθε όμως- παραλία που επισκεφτήκαμε: μέσα στο νερό, ο Κωστής να έχει τις μικρές κυρίες στην αγκαλιά του και εκείνες να φωνάζουν Wakanda forever, με τα χέρια σταυρωμένα χιαστί.

Τη χαλαρωτική ατμόσφαιρα στο Lemon Drops. Η εξυπηρέτηση ήταν κάτω του μετρίου, ωστόσο αυτά που δοκιμάσαμε (διπλό burger Bob Marley, philly cheesesteak και tortilla κοτόπουλο) ήταν φανταστικά.

Το βραδινό μπάνιο στην παραλία της Φοινικούντας, φοβερή πραγματικά εμπειρία που είχα να βιώσω από μικρό παιδί στο Κόκκινο Λιμανάκι. Η Ελένη έριξε την ιδέα και όλοι ενθουσιάστηκαν. Εγώ όχι και τόσο και όχι αμέσως. Αρχικά έπρεπε να καταπολεμήσω την αφόρητη νύστα που ένιωθα, κατόπιν τον φόβο πως κάποιο χταπόδι θα κολλήσει στο πόδι μου και μετά οκ ενθουσιάστηκα και εγώ.

Τη χαρά μας όταν φτάσαμε στη φημισμένη Βοϊδοκοιλιά και διαπιστώσαμε ότι είχε ελάχιστο κόσμο.

Την εκπληκτική θέα από την ταράτσα του ξενοδοχείου μας στη Φοινικούντα. Τα προσεγμένα πρωινά που απολαύσαμε εκεί.

Τις πόζες της Ελένης και τα υποβρύχια βιντεάκια του Λεωνίδα. Τον Μπίλι Μπου να μας φωνάζει Κότα, Μεμιόνη, Μιμήνη και Γένεια.

Την πεζοπορία μέχρι τον καταρράκτη Καλαμάρη, με την πλούσια βλάστηση. Παρόλο που δεν είχε πολύ νερό όταν τον επισκεφτήκαμε, το τοπίο ήταν επιβλητικό και χαρήκαμε που αποφασίσαμε τελικά να πάμε μέχρι εκεί.

Τις μέλισσες που μας τρομοκράτησαν στη Γιάλοβα. Το ότι πήραμε το -φωτογενές αλλά όχι και τόσο γευστικό- φαγητό μας σε πακέτο και το φάγαμε στο γρασίδι, στη δροσερή σκιά των δέντρων, δίπλα από την παραλία.

Το παραδοσιακό γαλακτομπούρεκο κάτω από τα πλατάνια της κεντρικής πλατείας της Πύλου, με θέα τη θάλασσα.

Τις συγκλονιστικές γεύσεις στην Ελιά, στη Γιάλοβα. Ειλικρινά μετανιώσαμε που δεν φάγαμε εκεί όλες τις ημέρες των διακοπών. Άψογη εξυπηρέτηση, φροντισμένα πιάτα και δημιουργική κουζίνα με σεβασμό στην παράδοση και τις πρώτες ύλες.

Τον Κωστή και τον Λεωνίδα να παίζουν τάβλι στην παραλία. Τα κορίτσια της παρέας να κυνηγάμε τον Μπίλι Μπου.

Τα τέλεια κεραμικά σκουλαρίκια που αγόρασα.

Την ποικιλία κρεάτων και την πολύ καλή εξυπηρέτηση στη Γωνιά της γεύσης, στην Πύλο.

Την περιήγησή μας στο Νιόκαστρο, χτισμένο σε στρατηγική θέση στον κόλπο του Ναβαρίνου, με τη Σφακτηρία να δεσπόζει επιβλητική στο βάθος.

Εξαιρετική η παρουσίαση των εκθεμάτων στο νέο Αρχαιολογικό μουσείο, που στεγάζεται στον ίδιο χώρο.

Την ευγνωμοσύνη μου για το γεγονός ότι 6 άτομα ακολουθούσαν αδιαμαρτύρητα το εξωφρενικό και ενίοτε πιεστικό ημερήσιο πρόγραμμα που πρότεινα. Κωστή, Ιφιγένεια, Ισμήνη, Λέο, Ελένη και Μπίλι Μπου, σας ευχαριστώ!

Τη συγκλονιστική ομορφιά της φύσης στο φαράγγι του Πολυλίμνιου. Δεν καταφέραμε να δούμε όλους τους καταρράκτες και τις κλιμακωτές λίμνες, καθώς αποφύγαμε τα σημεία με έντονο συνωστισμό, αλλά το μπάνιο μας στα παγωμένα νερά το κάναμε!

Την περιπλάνησή μας με την Ιφιγένεια στο κάστρο της Κορώνης, με τις γεμάτες λουλούδια εσωτερικές αυλές και την άπλετη θέα στη θάλασσα. Το ότι επέμενε να μπούμε σε ένα σκοτεινό λαγούμι, με αβέβαιη σταθερότητα των τοιχωμάτων που το περιβάλαν γιατί -όπως έλεγε- κάτι τέτοιο θα ήταν μια ωραία περιπέτεια.

Τη ζεστή ατμόσφαιρα στον Νίκο, στο Βασιλίτσι, με την πέτρινη υπερυψωμένη αυλή. Εξαιρετικό το λεμονάτο κατσικάκι, αλλά από εκεί και πέρα η ταβέρνα δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μας.

Τα απίστευτα, κρυστάλλινα, διαυγή νερά στο νησάκι Σαπιέντζα, απέναντι από τη Μεθώνη. Την τρομάρα που πήραμε καθώς περνούσαμε με το καΐκι από τη Μεθώνη στο νησάκι. Το πόσο σφιχτά κρατούσα τα κορίτσια, από φόβο μην πέσουν στη θάλασσα. Τα κρι κρι και τα ελαφάκια που είδαμε εκεί.

Την απογευματινή βόλτα στο καλοδιατηρημένο κάστρο της Μεθώνης, υπέροχο μέρος για ρέμπελο ατένισμα της δύσης του ήλιου.

Τις βάφλες, τις κρέπες και τα δροσερά κοκτέιλ που απολαύσαμε τόσο στο Αλμυρό Γλυκό, όσο και στο Terra Marre.

Το ότι ένας από τους λόγους που αγαπώ τον Κωστή είναι ότι παραμένει ένα μεγάλο παιδί. Με ενθουσιασμό, εξωστρέφεια, αυθορμητισμό και ειλικρίνεια.

Την επίσκεψη στο παλάτι του Νέστορα, το καλύτερα διατηρημένο μυκηναϊκό ανάκτορο στον ελληνικό χώρο. Τη θέα στη γύρω περιοχή που μας έκοψε την ανάσα. Παρατηρώντας από ψηλά τα υπερυψωμένα δάπεδα και την μπανιέρα όπου λέγεται ότι η Πολυκάστη -κόρη του βασιλιά Νέστορα- είχε πλύνει και αλείψει με αιθέρια έλαια τον Τηλέμαχο, αισθανθήκαμε να ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια μας τα ομηρικά έπη.

Τα ενδιαφέροντα κρασιά που ανακαλύψαμε στο οινοποιείο Νέστωρ. Ξεχωρίσαμε το λευκό Φιλέρι για το φινετσάτο άρωμα και την ισορροπημένη γεύση.

Το αναπάντεχο μπουγέλο στο Καράβι. Απορώ ακόμη πώς δεν μας έδιωξαν από εκεί και δεν απαγόρευσαν διά παντός την είσοδό μας.

Την εξωτική ομορφιά στην παραλία Αμμοθίνες, με αμμόλοφους κατάσπαρτους από λευκά κρίνα. Τα τρανταχτά γέλια των κοριτσιών καθώς κατέβαιναν την πλαγιά με το στρώμα.

Το τελευταίο βράδυ των διακοπών μας. Καλή παρέα, χαλαρή κουβέντα, ένα ωραίο παλαιωμένο Merlot, γλυκιά κρητική γραβιέρα, τρία όμορφα φατσάκια να κοιμούνται μέσα πιασμένα από το χέρι και η Φοινικούντα να λαμποκοπά στα πόδια μας.

Τα μικρά, τα απλά, τα αυθόρμητα, τα μεγαλειώδη.

Καλό φθινόπωρο να έχουμε, με υγεία και αισιοδοξία!