Εύκολα λαζάνια με τυριά, ντομάτα και βασιλικό

Δε συνηθίζω να χρησιμοποιώ έτοιμες σάλτσες στα φαγητά που ετοιμάζω. Είμαι υπέρμαχος της άποψης ότι οι σαλτσούλες που έχουν ετοιμαστεί στο σπίτι, με υλικά που έχουν επιλεγεί με φροντίδα και αγάπη από τη μαγείρισσα, δεν μπορούν να συγκριθούν με καμία έτοιμη σάλτσα του εμπορίου.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια, χρησιμοποίησα όχι μόνο μία αλλά δύο έτοιμες σάλτσες και για να σας πω την αλήθεια δεν το μετάνιωσα καθόλου.
Αυτό το πολύ απλοϊκό φαγάκι, αποδείχτηκε απείρως ανώτερο των προσδοκιών μου. Δεν σας κρύβω ότι την ώρα που πρόσθετα τα υλικά στην κατσαρόλα, σκεφτόμουν ότι έπρεπε να έχω φτιάξει κάτι άλλο, ότι έχω χάσει την έμπνευσή μου, ότι αποκλείεται να αρέσει στα κορίτσια… και διάφορα άλλα τέτοια αποκαρδιωτικά. Λίγη ώρα αργότερα ωστόσο, απολαμβάναμε ένα υπέροχο φαγάκι στη βεράντα… τα κορίτσια χτυπούσαν τα χέρια τους με ενθουσιασμό και μαζί με τον Κωστή φώναζαν μπράβο στη μαμά.

Ξέρετε γιατί μου άρεσε τόσο πολύ αυτό το πιάτο;
Καταρχήν γιατί ετοιμάζεται σε 45’. Χρονομετρημένα!
Είναι τόσο εύκολο που θα χρειαστείτε μόνο μία κατσαρόλα για να το φτιάξετε. Άντε και ένα πυρέξ, αν δεν διαθέτετε σκεύος που να μπαίνει στο φούρνο.
Έχει φοβερά πλούσια γεύση. Φοβερά όμως! Είναι αυτό που λέμε μπουκιά και συχώριο.

Αλλά ο κυριότερος λόγος ξέρετε ποιος είναι; Μου έδωσε την ευκαιρία να περάσω ένα όμορφο πρωινό Σαββάτου με τα κορίτσια μου, νιώθοντας απαλλαγμένη από το άγχος και τη χρονική πίεση του μαγειρέματος.
Εφόσον το συγκεκριμένο φαγητό δεν χρειάζεται παρά μόνο ελάχιστη ώρα προκειμένου να ετοιμαστεί, καθίσαμε στη βεράντα με τις ώρες. Κάναμε κούνια και ποδήλατο, παίξαμε μπάλα και τρέξαμε πίσω από την κουνέλα μας (τη θυμάστε αλήθεια; σας την είχα συστήσει εδώ).

Και μετά πήγαμε όλες μαζί στη λαϊκή αγορά. Στα κορίτσια άρεσε πολύ αυτό το πανηγύρι φωνών και η πανδαισία χρωμάτων. Παρατηρούσαν τα φρούτα και τα λαχανικά με τα ζωηρά τους χρώματα και άκουγαν με προσοχή τους μανάβηδες που συναγωνίζονταν ο ένας τον άλλο σε ένταση φωνής. Αγοράσαμε ωραιότατες βανίλιες και μυρωδάτα αχλαδάκια, πατάτες και κρεμμύδια από τη Νάξο. Και επιστρέφοντας είδαμε τη φίλη μας και -όπως πρόσφατα ανακάλυψα- γειτόνισσα Εύα, χαμογελαστή και πρόσχαρη όπως πάντα.

Ο Κωστής μας υποδέχτηκε στην πόρτα χαμογελαστός. «Τρέχω για μαγείρεμα» του λέω. Η ώρα 13.15. «Τώρα θα μαγειρέψεις;» ρωτά γεμάτος απορία. «Θα προλάβεις;»
Χαμογελώ.

Αυτή τη φορά χρησιμοποίησα ανθότυρο, αλλά νομίζω ότι μια ελαφρώς πικάντικη φέτα θα ταίριαζε καλύτερα και θα έδινε μια ωραία σπιρτάδα στο πιάτο. Φτιάξτε το με όποιο τυρί προτιμάτε, αλλά σας παρακαλώ πολύ φτιάξτε το. Και δώστε στον εαυτό σας την πολυτέλεια μιας πιο χαλαρής μέρας, μιας ημέρας με χαμόγελα και παιχνίδια και βόλτες.
Καλό σαββατοκύριακο!